Onze manier van leven

We worden steeds weer opgeschrikt door verschrikkelijke aanslagen. Terroristen die op mensenmenigten inrijden om zoveel mogelijk slachtoffers te ‘scoren’. Barcelona staat nog op ons netvlies, Brussel, Parijs, Londen en Nice vergeet je al bijna weer. Je houdt het niet meer bij. En je gaat je al afvragen: wat wordt het volgende doelwit…

Hoe reageren we op die gruwelijke gebeurtenissen? Stadsbestuurders nemen veiligheidsmaatregelen bij grote events. Ook reageren we met emotie: verbijstering, onbegrip. Wat bezielt mensen die zulke dingen doen?

En er is nog een reactie. Die hoor je soms uit de mond van burgemeesters, of van de minister-president. “We laten ons onze manier van leven niet afpakken”. Het is goed dat ze dat zeggen: ze moeten de mensen moed inspreken. We laten ons geen angst aanjagen! We gaan door met onze manier van leven! En gelukkig lijken de meeste mensen zich ook niet veel aan te trekken van die pogingen om ons leven te ontwrichten.

En toch, is dat toch niet een beetje de kop in het zand steken? Prachtig als we met z’n allen die veerkracht hebben. Maar vergeet je dan niet iets? Ontkennen we niet iets?

Want wat willen die aanslagplegers? Waarom doen mensen dit? Wat willen ze bereiken?! Willen ze mensen tot hun geloof bekeren? Dat kan het niet zijn: bij overlevenden bereik je alleen maar afkeer. Wat dan? Het enige wat ik kan bedenken is: angst aanjagen.

Maar dan nog: de vraag blijft waarom. Ik ben geen terrorismedeskundige, en niet meer dan een krantenlezer. En wat ik lees en hoor is: het enige motief lijkt te zijn haat. Haat tegen ‘ongelovigen’, of ze nu echt niks geloven of christen zijn of wat ook. Want die worden blijkbaar allemaal op één hoop gegooid. En dus zit er nog iets anders achter: haat tegen die hele wereld van ongelovigen (en christenen). Haat tegen de hele manier van leven van de westerse wereld.

En daarom heb ik toch wat moeite met die reactie: ‘we laten ons onze manier van leven niet afpakken’. Is het niet juist die manier van leven, waartegen die haat van aanslagplegers zich richt? Want wat bedoelen we eigenlijk met ‘onze manier van leven’?

We bedoelen blijkbaar onze vrijheid en welvaart. Dat we graag ongestoord willen genieten. Van ons heerlijke westerse leventje zonder grenzen. Lekker doen en leven zoals je zelf wilt. Eten, drinken, dronken worden of stoned, seks met wie of hoe je dat ook maar wilt, het maakt niet uit, als ik maar aan mijn trekken kom. Niemand, geen mens, geen god, die er iets over te zeggen heeft. Alleen Ik, ik het Individu, ik ben zelf die god die bepaalt wat ik wil geloven, zeggen of doen, hoe ik wil leven en wat ik lekker vind en fijn.

Ik ben gelovig, christen. Het hart van ons geloof is liefde. Wie anderen hun leven niet gunt en zelfs geweld gebruikt om dat leven onderuit te halen, die is geen christen, zo simpel is dat. Maar tegelijk betekent in Jezus geloven, dat niet ik god ben maar hij. En dat mijn leven niet draait om zo veel mogelijk genieten van een lekker leventje zonder grenzen. Maar dat ik zoek naar geluk voor mijn medemens, ruimte voor die ander om in de warmte van Gods liefde te mogen leven.

Het is daarom dat ik me niet thuis voel bij dat ‘onze manier van leven’. Omdat het zo ik-gericht lijkt. Alsof onze enige waarde is: als ik maar verder kan gaan met dat lekkere leventje. Dat is doen alsof er niks aan de hand is. Alsof er toch niet een boodschap in zit naar ons allemaal: waar zijn we nou mee bezig? Is die ‘manier van leven’, is dat echt alles wat er is?